Czas już schodzić z mglistego wierzchołka Baraniej Góry. W tym miejscu polecam Wam zachować koncentrację i obserwować, gdzie prowadzą czerwone znaki Głównego Szlaku Beskidzkiego. Łatwo można się bowiem zagalopować i pójść prosto na północ grzbietem, zamiast od razu rozpocząć schodzenie. Jeśli pomylicie się, nic wielkiego jednak się nie stanie (ścieżki potem i tak się spotykają).

Na odcinku do Węgierskiej Górki czeka mnie typowa przeplatanka pogodowa – raz świeci słońce i jest ciepło, a raz mocno wieje i pada mżawka. Na szczęście nie są to opady długie i intensywne. Po drodze dostaję SMS-a od siostry z pytaniem, czy mi się nie znudziło i czy nie mam zamiaru wracać, ale bynajmniej! Wszak to dopiero drugi dzień mojej wędrówki najdłuższym szlakiem w polskich górach. Jakże miałbym tak szybko rezygnować?!

Między Baranią Górą a Magurką Wiślańską szlak prowadzi w przeważającej części odkrytym terenem. Są to skutki wichury z listopada 2004 r., które do dzisiaj odciskają piętno na znacznej części szlaku do Węgierskiej Górki. Dokładnie tego samego dnia wielki huragan położył znaczne połacie lasu po słowackiej stronie Tatr, szczególnie w rejonie Smokovca. Dzięki wiatrołomom w okolicy Baraniej Góry mogę podziwiać widoki w stronę Beskidu Małego i Żywieckiego. Jest to chyba jedyny plus tej „leśnej katastrofy”.

Po minięciu niewielkiej przełączki i krótkim podejściu melduję się na wierzchołku Magurki Wiślańskiej. „Spotykają się” tu grzbiet główny pasma prowadzący z Baraniej Góry na Malinowską Skałę oraz jego odnoga prowadząca na Glinne. To właśnie tą odnogą będę teraz podążał w stronę Węgierskiej Górki.

Odcinek szlaku od Magurki Wiślańskiej do Magurki Radziechowskiej przebiega przez cały czas widokowym grzbietem po płaskim terenie. Po prawej stronie podziwiam Baranią Górę i jej połogi wierzchołek, który co jakiś czas kryje się we mgle. Jaka szkoda, że nie jest słonecznie i nie mogę cieszyć się tymi pięknymi widokami non stop! Dodatkową atrakcją tego fragmentu szlaku są skałki o wysokości ok. 2-3 metrów, zbudowane ze znanego mi już dobrze gruboławicowego piaskowca, a właściwie zlepieńca istebniańskiego (mówiąc ogólnie – są to warstwy istebniańskie).

Po minięciu wierzchołka Magurki Radziechowskiej rozpoczynam zejście w kierunku przepięknej Hali Radziechowskiej. Falujące trawy są odmianą od obecnych w pasmie Baraniej Góry wiatrołomów i skalnych ostańców. Jest to idealne miejsce na odpoczynek, oferujące cudowne widoki na Beskid Żywiecki. Gdyby nie to, że chmury zasnuły niebo, przelotnie pada i do Słowianki zostało jeszcze sporo km, zatrzymałbym się tu na dłużej. Nie sugerujcie się zdjęciem obok – zostało wykonane innego dnia niż podczas przejścia GSB 🙂 .

Za Halą Radziechowską podążam chwilę w dół, a następnie rozpoczynam krótkie podejście na Glinne. To ostatnie spośród wzniesień pasma baraniogórskiego, które wznosi się powyżej 1000 m n.p.m. i z którego można podziwiać rozległą, dookolną panoramę Beskidu Śląskiego i Żywieckiego.

Od Glinnego zaczyna się kryzys. Jeszcze nie związany z psychiką, ale bardziej fizyczny. Na szczęście do Węgierskiej Górki z Glinnego idzie się „z górki” i w miarę wygodnie, choć są strome fragmenty szlaku. Droga wiedzie głównie przez las.

Gdy osiągam pierwsze domy mieszkalne osiedla Chupki już wiem, że do centrum miejscowości nie jest daleko. Warto jednak na chwilę zboczyć ze szlaku, aby zobaczyć jeden z fortów (Waligóra) mających służyć do obrony II Rzeczpospolitej przed natarciem III Rzeszy. Traficie tu bez problemu wydeptaną ścieżką odchodzącą w prawo od szlaku. System 14 fortów obronnych nigdy nie został ukończony. Do września 1939 r. zbudowano jedynie 5 z nich. Mimo tego obrona Węgierskiej Górki podczas początkowych dni II wojny światowej sprawiła, że miejscowość została ochrzczona „Westerplatte południa” (Barański M., Beskid Śląski – przewodnik, OW Rewasz, wyd.II, Pruszków, 2019).

Z Fortu Waligóra do Węgierskiej Górki jest już „rzut beretem”. Po dojściu do asfaltowej drogi kilkaset metrów dalej skręcam w prawo, w kierunku widocznej już kładki nad Sołą. Po drugiej stronie widoczne są wzniesienia Beskidu Żywieckiego. Przekraczam Sołę i kieruję się na południe, wzdłuż rzeki. Szlak prowadzi jedynie fragmentem nadrzecznej promenady. Jeśli macie więcej czasu, polecam odpocząć w tym miejscu dłuższą chwilę. Jest tu bardzo przyjemnie.

Goni mnie czas. Mam jednak chwilę, aby powspominać sobie swoją pierwszą w życiu, zaplanowaną wycieczkę w góry (jeszcze wtedy z mamą). Trasa z Węgierskiej Górki na Baranią Górę zapoczątkowała moją miłość do gór, która trwa po dzień dzisiejszy. Chyba nie muszę tłumaczyć, jak ważnym wydarzeniem i punktem zwrotnym w moim życiu był ten dzień. Mimo tego, że nie udało mi się wówczas wejść na Baranią Górę (dotarłem jedynie na Magurkę Radziechowską), to i tak wspominam tę wycieczkę z utęsknieniem, a do Węgierskiej Górki już na zawsze będę miał sentyment.

W Węgierskiej Górce można jeszcze odnaleźć ślady hutnictwa żelaza, z którego w XIX-XX w., słynęła miejscowość. Dziś jest to interesujące miejsce dla letników i miłośników górskich wycieczek, których w okolicy można zaplanować bez liku. Większość z Was pewnie zastanawia się, skąd pochodzi intrygująca nazwa miejscowości. Wyjaśnia to podanie: „W tym miejscu odbywać się miał sąd w sporze o ziemię żywiecką między Polską a Węgrami. Przedstawiciele Węgier, klęcząc na pagórku nad Sołą, przysięgali, iż klęczą na ziemi węgierskiej. Jak się okazało, aby nie popełnić krzywoprzysięstwa – napełnili oni wcześniej nogawki spodni ziemią przywiezioną z ojczyzny”. Inna wersja pochodzenia nazwy miejscowości wiąże Węgierską Górkę ze staropolskim słowem „góra”, oznaczającym również kopalnię, czyli miejsce wydobycia minerałów (Barański M., Beskid Śląski – przewodnik, OW Rewasz, wyd.II, Pruszków, 2019).

Zapraszam na dalszy ciąg opisu przejścia czerwonym szlakiem: Węgierska Górka – Rysianka.